ӘЖЕТХАНАДА ТҮКІРМЕ

Шайқы Бұрқы бірде Ібілісті көріп қалады.

– Әй, малғұн! – дейді оған дауыстап, – осы сен адамды азғыруыңды қашан тоқтатасың?

– Мен оны өлгенше азғыра беремін, әлсіздердің иманын алмай қоймаймын. Мен үшін ең қолайлы сәт – өлім сәті, – депті. Шайқы Бұрқы:

– Не үшін олай дедің?

– Пенденің ақтық демі тақағанда, оны шөл қысады. Бірақ, қасындағы ет-бауыр жақындары науқастың бұл халінен бейхабар болады. Сол кезде иманды ұрлауға мен келемін. Бір тамшы суға зәру болып, қаталап жатқан бейшараға кесе толы суды көрсетемін. «Алла жоқ, пайғамбар жалған» деп айтсаң, мына суды беремін», – деп алдаймын. Егер оның сенімі әлсіз болса, менің дегеніме көнеді. Иманын бір кесе суға айырбастайды.

– Малғұн, бір кесе таза суды саған кім береді? – деп сұрайды.

– Менде таза су жоқ. Кеседегі су – оның өмір бойы әжетханаға түкірген өз түкірігі. Әжетхана менің үйім болғандықтан, мен оның бәрін жинап сақтаймын. Иманын сатқан сәтте түкірігін бетіне шашып жіберемін, – депті шайтан.

Шайқы Бұрқының тұла бойы түршігіп кетеді. Содан бастап «әжетхана ішінде түкіруге болмайды» деген тыйым қалыпты.