ҚҰРАННЫҢ ШАРАПАТЫ

Бірде Ғайса пайғамбар сапарлап келе жатып, жол жиегіндегі моланы көреді.

– Уа, Жасаған Ием, бұл мола кімдікі? – деп сұрайды. Алла:

– Бір пақырдың моласы? – деп жауап береді.

– Мұның ахиреттік жағдайы қалай?

– Тірісінде құлшылық пен сауаптан мақұрым болған. Тек өлейін деп жатқанда кәлимаға тілі зорға келді.

– Апыр-ай, онда жағдайы қиын шығар. Мен тірілтіп, түрін көрсем бола ма? – деп рұқсат сұрайды. Алла:

– Рұқсат! – дейді. Ғайса дұға қылып еді, өлік моладан тіріліп тұра келді. Қараса сымдай тартылған сымбатты, көркем жігіт екен. Екі бетінен нұры тамып тұр. Ғайса түсінбей:

– Уа, Тәңірім, сен мына адамды құлшылық пен сауаптан мақұрым болған сорлы деп едің. Мынаның бет-әлпетінен пейіштің лебі есіп тұр ғой, – дейді. Сонда Алла:

– Бұл пақырдың моласы жол үстінде жатыр. Өмірде ғапыл болғанымен, жанынан өткен-кеткен адам дұға оқып, бет сипайды. Жиі оқылған дұғалардың шарапаты оның жатқан жерін жайлы етті. Жанын менің нұрыммен шомылдырды, – деп жауап береді.

Осыдан соң Ғайса кез келген қорымның жанынан өткенде дұға жасамай өтпейтін болыпты.