Аокигахара («Жасыл ағаштар жазығы») – Жапонияның Хонсю аралындағы Фуджи тауының етегіндегі орман. Жанартаудың дәл етегінде орналасқан орман бұл жерлердің әсемдігі мен керемет тыныштығына кері әсерін тигізіп тұр.

Орманның жер бедері шұңқырлармен және көптеген үңгірлермен көмкерілген, олардың кейбіреулері жер астынан бірнеше жүз метрге дейін созылады, ал кейбіреулерінде мұз ешқашан еріп кетпейді.

Адамдардың жоғалуы және жиі өз-өзіне қол жұмсауы – бұл Аокигахараның шынайы бет-бейнесі.

Бұл жерде орта ғасырларда да әйгілі болды, ашаршылық кезінде кедейлер өздерінің қарттары мен әлсіз туыстарын орманға әкеліп, сол жерде өлуге қалдырған. Бұл бақытсыз адамдардың зарлары ағаштардың тығыз қабырғасынан өте алмады, қайтыс болған адамдардың қайғысын ешкім естімеді.

Ағаштардың арасында ақ киіз үйлердің суреттерін көруге болады деген сыбыс бар. Шинтоның айтуынша, қайтыс болған адамдардың рухтары ата-бабаларының рухтарымен біріктірілген. Зорлықпен өлтірген немесе өзін-өзі өлтіргендер адасқан елес-юриге айналады. Тыныштық таппай, олар біздің әлемге ұзын қолдарымен және қараңғыда жанған аяғы жоқ елес түрінде келеді. Түнде орманның қатал өлім тыныштығы олардың үні мен ауыр демімен бұзылады.

Аокигахараға барғысы келген адамарда күшті нерв жүйкесі болуы керек. Себебі аяқ астынан сынған бұтақтар адамның сүйегі, ал алыстағы адамның оғаш сұлбасы – басқа ілулі адамның мәйіті болып шығуы мүмкін.